طبیبا بس کن این درمان ، من بیمار میمیرم
هزاران قصه گفتــم ، شاهکار شعر مـــن دانی
چه باشد ، آنکه من لب بسته از گفتار میمیرم
طبیبا بس کن این درمان ، من بیمار میمیرم
مرا دیگـر بحـــــال خویـــشتن بگذار ، میمیرم
دمادم میشوم کاهیده تر،زین عشق جانفرسا
ز من شوئیددست ای دوستان،کاین بار،میمیرم
ندارم تاب دیدارت ، که با آن شعله میــــسوزم
نمیخواهــــــم تـرا بینم ، کز آن دیـــــدار میمیرم
من دیوانه را بگــــذار تــــا با خود سخــن گویم
بشـهر غـــــم غریبم ، روی بر دیـــــوار میمیرم
گل خودروی این دشتم ، نه گلکاری نه گلچینی
بخواری عاقبت در گوشه ای ، چون خـار میمیرم
شکفتم بی هوس ، بر شاخه ی لرزان عمر اما
چنان نازک دلــــــــم ، کآخر به یک رگبار میمیرم
هزاران قصه گفتــم ، شاهکار شعر مـــن دانی
چه باشد ، آنکه من لب بسته از گفتار میمیرم
سخن هایم گرامی تر ز در باشد ولیــکن خود
چه بی قدر آمدم دنیا ، چه بی مقدار میمیرم
ز دست حاسدان و دوستان سود جو اکـــنون
چنان عزلت گزین گشتم،که بی غمخوار میمیرم
ز خود زین رنج بیزارم که یا این خلق مانوسم
بخود زین رنج می پیچم که دور از یار میمیرم