روزی روزگاری در جنگلی بسیار بزرگ و زیبا پرنده ای زندگی می کرد این پرنده دروغ گو بود و هرجا می رسید دروغی می گفت ولی مادر این پرنده بسیار مهربان بود و فکر می کرد پسرش بسیار شجاع و مهربان است و هرجا می رسید از او تعریف می کرد پرنده دروغ گو مادرش را  بسیار دوست داشت ،ولی از دروغ گفتن هم دست بر نمی داشت ،مثل اینکه دروغ برای او یک عادت شده بود.تازه بهار از راه رسیده بود و همه جا گل و سرسبزی دیده می شد هر سال همین موقع بود پرنده های جنگل یک مسابقه برگزار می کردند امسال تصمیم گرفته بودند که مسابقه پرواز برگزار کنند. پرنده های جنگل که از این همه تعریف مادر پرنده دروغ گو خسته شده بودند به او گفتند اگه واقعا میدانی که پسر تو شجاع است به او بگو تا مانند ما در این مسابقه شرکت کند. مادر پرنده قبول کرد و به پسرش گفت در این مسابقه شرکت کن، پرنده دروغ گو که مادرش را بسیار دوست داشت و نمی خواست که او را ناراحت کند، روی حرف مادرش حرفی نزد واز روی ناچاری قبول کرد که در مسابقه شرکت کند ولی چون نمی توانست با سرعت پرواز کند، فکر کرد و گفت بهتر است دوباره دروغی بسازم و تنها راه حل برنده شدن همین است . صبح روز بعد مسابقه آغاز شد و هر پرنده ای با هر مهارتی پرواز می کردند تا اینکه نوبت به پرنده دروغ گو رسید و گفت من می خواهم با نوک پرواز کنم. همه تعجب کردند و گفتند مگر می شود !! پرنده با زیرکی نوکش را تکانی داد و بعد هم بال هایش را هم زمان با نوک حرکت می داد همه گفتند اشتباه می کنی این کار را که همه می توانند انجام دهند ، پرنده دروغ گو گفت هیچ کس نمی تواند  مثل من پرواز کند. یکی از پرنده ها می دانست که دارد  حقه میزند گفت من پرنده ای می شناسم که از تو بهتر و سریعتر پرواز با نوک می کند و اشاره به یکی از پرنده ها کرد و گفت شما پرواز کن ، پرنده پروازی زیبا کرد و همه از او تعریف کردند پرنده ی دروغگو خجالت کشید و سرش را پایین انداخت و گفت من دروغ گفتم اصلا پرواز با نوک نمی شود ، پرنده که از روی مادرش خجالت می کشید تصمیم گرفت که دیگر دروغ نگوید و ازآن روز به بعد دیگر هیچ دروغی نگفت که نگفت.